یکی از مسائل مهمی که در نظام آموزش و پرورش ما نادیده گرفته می شود ، توجه به امر آزمایش و تجربه های عینی و عملی دانش آموزان در مدارس است . انسان از همان اوان کودکی به طور ذاتی تمام تلاش خود را به این امر معطوف می دارد که از پیرامون و اشیای موجود در آن شناخت پیدا کند و یکی از بهترین روش های یاد گیری را تجربه ی عملی می داند و با لمس اشیای پیرامون خویش ، بازی با آن ها ، نقاشی کردن و ... می خواهد به این شناخت برسد . این مسئله نشان می دهد که قبل از آموزش و یاد گیری حروف آزمایش ، بازی و تجربه است که پایه ی اصلی فهمیدن و درک صحیح را می سازد . حال اگر این آزمایش ها و بازی ها با راهنمایی افراد بزرگتر ، با تجربه تر و کاردان ، با کیفیتی در حد بالا یا لا اقل در حد قبل قبول انجام گیرد ، می تواند آگاهی فردی را بالا ببرد و از همان کودکی ، جهت گیری مناسبی برای توسعه ی علمی و افزایش خلاقیت ذهنی و کارایی انسان داشته باشد .